Barstjes in de cultuur
‘Arts van nu wil ook leven’, kopt de krant. Slapen, eten, werken, eten, slapen, werken: niet het levensritme dat vervulling geeft. Het sluipt erin, het is de norm en zo kan het gebeuren dat je op je 33e constateert dat je buiten je werk geen leven meer hebt.
In Trouw lezen we over twee vrouwelijke specialisten in opleiding die stoppen. Zij komen op een andere plek goed terecht en kiezen een plek met regelmatiger werktijden en meer privétijd. Maar wat betalen zij een zware prijs. Kan het ziekenhuis niet veranderen in een prettige plek om te werken?
Nu is de impact van de werkcultuur in het ziekenhuis op het persoonlijke leven van de arts in opleiding immens. Wat is dan die cultuur? Lange dagen maken, ook in het weekend werken, geen ‘nee’ zeggen, je twijfels niet delen, onderlinge competitie waardoor het vertrouwen verdwijnt en je niet kritisch meer bent naar je beoordelende opleider.
Ik weet dat het een breed verschijnsel is. Ik heb het gehoord van de medisch studenten die Compassion for Care hebben opgericht. Ik heb me bij hen aangesloten om mee te helpen de zorg een werkplek te laten zijn waar je zowel vakman/-vrouw als mens kunt zijn.
En de cultuur vertoont nu barstjes. ‘Stoppen vanwege de hoge werkdruk wordt niet langer als gezichtsverlies gezien’, lees ik hier. Laten we de barstjes benutten. Cultuur is gemaakt door mensen. Zij kunnen andere keuzes maken. Het vraagt moed om tegen de heersende norm in te gaan. Maar het dient een groot doel: je eigen gezondheid en die van je patiënten. Te zwaar belast zijn en geen onderling vertrouwen hebben, schaden de kwaliteit van zorg. Het stemt me hoopvol dat er mensen het signaal afgeven dat het zo niet langer gaat. Een volgende fase zou moeten zijn, dat mensen samen de werkcultuur veranderen en niet meer het vak hoeven verlaten.
Werk jij in een omgeving die niet gezond voor je is door de onderlinge verhoudingen en de grote werkdruk? Ga niet door op dezelfde voet. Maak het bespreekbaar. Je bent niet de enige die er last van heeft. Met bondgenoten kan je stappen zetten. Heb jij een voorbeeld van kleine maatregelen, eerste barstjes? Deel deze s.v.p. in het veld hieronder en inspireer collega’s.
Tot slot heb ik dan nog een inspirerend voorbeeld voor jou om op te staan of een gepassioneerde volger te zijn:
Een zorgwekkende en tegelijkertijd kansrijke ontwikkeling dat jonge artsen besluiten het vak te verlaten in verband met de cultuur. Dezelfde ontwikkeling is ook gaande in het onderwijs. Recent onderzoek kondigt aan dat groot aantal jonge docenten het onderwijs dreigt te verlaten. Ook in verband met cultuur. Een cultuur, die de groei en ontwikkeling van de individuele docent blokkeert. De kwaliteit van het onderwijs is hierbij niet gebaat. Ook de investeringen in studie van docenten lijken verloren te gaan. Een maatschappelijk probleem. In het onderwijs zie ik een kans en oplossingsrichting. Aanbod in het onderwijs dat veel beter is afgestemd op de behoeften van de leerling, zal leiden tot minder onderwijsuren. Ik pleit voor onderwijshervorming. Volgens mij zijn alle partijen hierbij gebaat. Een andere denkrichting zou ook in de zorg een oplossing kunnen zijn. Een denkrichting die tevens een positieve invloed heeft op de cultuur. Mensgerichte zorg. Daphne ik zal je het artikel eind deze week mailen van een lector uit Heerlen, die op dit onderwerp heel recent onderzoek heeft gedaan. Wie heeft de moed om de daad bij het woord te voegen? Oude patronen doorbreken, dat kost tijd. Het kan. Ik doe mee.
Vandaag las ik een bericht in de Trouw dat jouw signaal bevestigt: ‘Jonge leraren behouden, dàt is de kunst’, zegt Bussemaker. Ook leerkrachten die geschikt zijn, verlaten het vak. Oplossingen worden onder meer gezocht in het begeleiden van hen door ervaren leerkrachten en gezamenlijke coaching. Ik zal je het artikel mailen.
Hi Daphne,
Je hebt helemaal gelijk, maar wat is er nog een lange weg te gaan. Voor iedere collega die uitvalt staan er 20 te trappelen om die plek in te nemen. De verandering moet dus van binnen uit komen. Succes