Ik vind passie irritant

Lange tijd leefde ik vanuit tevredenheid. Zonder grootse wensen. Een bucketlist van anderen bekeek ik met gemengde gevoelens. Avontuurlijk, maar zelf had ik weinig te wensen. Het leven is goed. Hier. Nu. In het park, in de buurt, met de mensen om me heen.

En nu voel ik ineens passie. Een stuwende energie om mijn levenswerk te scheppen. Superirritant. Het maakt me ongeduldig. Ik wil van alles verwezenlijken. Ik popel en kan vaak die energie niet kwijt. Omdat ik juist op dat moment een andere verplichting heb. Of omdat ik dingen moet doen die ik nog niet kan. Ik betreed namelijk nieuw terrein.

Mijn lieve vriendinnen horen mij aan. Zij zien mijn potentie en enthousiasme, zien voor zich dat het mij gaat lukken. Zij zien mij als een bloemknop die zal uitgroeien tot een mooie kleurrijke bloem. Ja, dat voel ik ook!

De volgende keer dat ik frustratie voel en ongeduld besef ik: dat is de kriebel van de ontluikende bloemblaadjes! De knop is klaar om te ontvouwen, weet ik dan. Ik benut die energie om te groeien.

Hoe voelt jouw passie aan?